O tym, że „Ferdydurke” nie jest dziełem łatwym do odczytania i wystawienia na scenie, przekonało się 47 uczniów naszej szkoły, którzy we wtorek, 17 października 2017 r., obejrzeli adaptację sceniczną powieści Witolda Gombrowicza. Tegoroczni i przyszłoroczni maturzyści mieli okazję poznać trudny dla młodego odbiorcy metaforyczny świat awangardowej lektury.

Zaproszeni do szkoły aktorzy białostockiego objazdowego Teatru FORMA rozpoczęli występ od wyjaśnienia słów kluczy ważnych dla zrozumienia utworu („pupa”, „gęba”, „łydka”), a następnie zakładając maski, wcielili się w role między innymi prof. Bladaczki, prof. Pimki, dyr. Piórkowskiego, Józia, Miętusa czy Gałkiewicza.

Przedstawienie dotyczyło szkolnej rzeczywistości krytykowanej w „Ferdydurke” („upupianie” uczniów), a także Formy, gry pozorów – postaw, jakie przyjmujemy wobec innych ludzi, a oni wobec nas. Maski – jak zauważyli uczniowie – deformowały głos i krzyk aktorów, który chwilami trudno było znieść i zrozumieć. Dzięki wykorzystaniu tego antycznego rekwizytu teatralnego twórcy spektaklu pokazali przesłanie „Ferdydurke”: każdy z nas sam zakłada taką maskę albo „przyprawia gębę” innym, bo – jak pisze Gombrowicz – wszyscy gramy, chowamy się za maskami, udajemy, a to utrudnia nam porozumiewanie się, bycie sobą i budowanie szczerych relacji.

Spektakl został dobrze przyjęty przez młodych widzów, choć – jak twierdzi nauczycielka języka polskiego, pani Joanna Kowalczyk – aktorzy mieli niełatwe zadanie, bo wystąpili przed wymagającą, mającą swoją wizję inscenizacji, publicznością. Uczniowie recenzując występ, zwracali uwagę m.in. na słabą dykcję aktorów, zbyt długie chwile ciszy, nie najtrafniej dobraną muzykę wypełniającą przerwy miedzy scenami. Najbardziej podobała się im lekcja polskiego ze słynną kwestią prof. Bladaczki: „Słowacki wielkim poetą był!”, a także interakcja aktorów z widzami, którzy wywoływani do odpowiedzi, stawali się częścią przedstawienia.

Inscenizacja „Ferdydurke” skłoniła do refleksji i dyskusji nad lekturą ważną dla maturzystów. Zrozumienie jej wymagało zainteresowania ze strony widza. Cieszę się, że moi uczniowie – dodaje polonistka – nie pozostali obojętni.